Η εκπαιδευτικός Αναστασία Κατσούγκρη εκπόνησε τον ''Οδηγό εξατομικευμένου εκπαιδευτικού προγράμματος για μαθητές με αυτισμό'' για λογαριασμό του ΙΕΠ.
Ο Οδηγός αυτός ευελπιστεί να γίνει ένα εργαλείο στα χέρια του κάθε εκπαιδευτικού και εφαλτήριο για να δημιουργήσει τις δικές του εκπαιδευτικές παρεμβάσεις και να τις προσαρμόσει στις ανάγεις και τις ιδιαιτερότητες του κάθε μαθητή του με Αυτισμό.
Διαβάζουμε μέσα από τον οδηγό:
Ο αυτισμός είναι ένα σύγχρονο ιατρο-κοινωνικό-ψυχο-εκπαιδευτικό πρόβλημα με μεγάλη συχνότητα που το τελευταίο διάστημα παίρνει τη μορφή "επιδημίας" καθώς παρουσιάζεται σε 1 στις 150 γεννήσεις και έχει τεράστιες επιπτώσεις ψυχικές και οικονομικές, στο παιδί και στην οικογένειά του, αφού εξελίσσεται με την ηλικία, και έως σήμερα δε θεραπεύεται, ενώ βελτιώνεται με "ειδικές εκπαιδευτικές μεθόδους".
Στο πέρασμα των χρόνων πολλά έχουν γραφτεί για τον Αυτισμό Για χρόνια πολλά ταυτίστηκε με τη Σχιζοφρένεια και θεωρούνταν ψυχική νόσος. Μύθοι και παραμύθια έχουν τυλίξει τα άτομα με αυτισμό. Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν με παραμύθια όπου γυάλινα φέρετρα ή αγκαθωτοί φράχτες κρατούν την Χιονάτη ή την Ωραία Κοιμωμένη απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι επτά νάνοι, οι προστάτες της Χιονάτης ζουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο στην άκρη του δάσους.
Τον 16ο αιώνα οι «ευλογημένοι ή «άγιοι» τρελοί έχαιραν μεγάλου σεβασμού στην Ρωσία. Οι Challis & Dewey σημειώνουν ότι παρόμοιες περιγραφές ατόμων με περίεργη κοινωνική συμπεριφορά που θυμίζει άτομα με αυτισμό, ζούσαν στους δρόμους της Μόσχας κοινωνικά αποσυρμένοι, στην Ρωσία της εποχής αυτής. Ο Ντοστογιέφσκι στο μυθιστόρημα του «Ο Ηλίθιος» περιγράφει ένα τύπο ανθρώπου με εκκεντρική κοινωνική συμπεριφορά με προφανή αναλγησία. Άλλο παράδειγμα αντικοινωνικής συμπεριφοράς με εμμονές και στερεοτυπίες αποδίδεται στον ήρωα των αστυνομικών μυθιστορημάτων Σέρολ Χολμς.
Από τον 16ο αιώνα φτάσαμε στον 20ο και συγκεκριμένα το 1911 όταν ο Ελβετός ψυχίατρο Eugen Bleuler, για να χαρακτηρίσει κάποια άτομα με σχιζοφρένεια που είχαν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, χρησιμοποιεί τον όρο «Αυτισμό».
Το 1940 οι Leo Kanner και ο Hans Asperger περιέγραψαν περιπτώσεις παιδιών με ελλείμματα στην κοινωνική και γλωσσική ανάπτυξη. Ήταν οι πρώτοι που παρατήρησαν και κατέγραψαν τις στερεοτυπίες των παιδιών αυτών. Ήταν οι πρώτοι που διαχώρισαν την σχιζοφρένεια από τον Αυτισμό.
Ο παιδίατρος Hans Asperger το 1944 εντόπισε ομοιότητες στην συμπεριφορά μιας ομάδας αγοριών που μελέτησε.
Τα αποτελέσματα της μελέτης του καταγράφονται στο άρθρο του «Αυτιστικές ψυχοπάθειες της παιδικής ηλικίας» «Αναγνώρισε ότι οι δυσκολίες των αγοριών επηρέαζαν σοβαρά την καθημερινή τους ζωή και σχολίασε ότι έκαναν τους γονείς του δυστυχισμένους, και οδηγούσαν τους δασκάλους τους σε απόγνωση». Εντόπισε όμως και πολλά θετικά χαρακτηριστικά όπως υψηλό επίπεδο ανεξάρτητης σκέψης και την ικανότητα τους για ιδιαίτερα επιτεύγματα»
Την ίδια εποχή ο Leo Kanner παρατήρησε ένα μεγάλο αριθμό παιδιών που ήταν αποσυρμένα από την κοινωνική συμμετοχή και όρισε την ιδιαιτερότητα της συμπεριφοράς αυτής χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη που είχε χρησιμοποιήσει ο Hans Asperger .Μίλησε για «Αυτισμό»
Η λέξη «αυτισμός» προέρχεται από την ελληνική λέξη εαυτός και δηλώνει την τάση του ατόμου να κλείνεται στον εαυτό του και έχει έλλειμμα στις κοινωνικές συναλλαγές, δηλαδή αποκλείει το παιδί από την επικοινωνία.
Σήμερα όταν αναφερόμαστε σε παιδιά με Αυτισμό χρησιμοποιούμε τον όρο Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή (ΔΑΔ).
«Οι Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (ΔΑΔ) συνοδεύονται από σοβαρή έκπτωση σε πολλαπλούς τομείς της ανάπτυξης.
Ο χαρακτηρισμός διάχυτες δηλώνει αυτή ακριβώς την έκπτωση δηλαδή ότι η διαταραχή επηρεάζει σφαιρικά την ανάπτυξη του πάσχοντος προσώπου.
Ο χαρακτηρισμός «αναπτυξιακή οφείλεται στο ότι η διαταραχή εμφανίζεται κατ ά την περίοδο της ανάπτυξης και τέλος ο όρος διαταραχή εκφράζει την απόκλιση από το φυσιολογικό »
